نهال اقاقیا:

نهال اقاقیا درختى است با گل‌هاى بسیار زیبا از خانواده Fabaceae  که برگ‌هاى آن در بهار بسیار زیبا به رنگ ‌سبز جالبى بیرون مى‌آید نهال اقاقیا بومى امریکاى شمالى است اما در تمام نواحى اروپا و آسیا انتشار دارد در ایران نیز عملا در تمام مناطق ایران مى‌روید. اصولا واژه اقاقیا که ظاهرا از Acacia فرانسوى گرفته شده در فارسى مورد استعمال متفاوتى با عربى و با لاتین آن دارد. از نظر علمى اصولا آکاسیا به گونه‌هاى‌ مختلف درخت یا درختچه‌هایى گفته مى‌شود که در سنگال و صحراى غربى و مناطق‌ استوایى افریقا و همچنین در جنوب ایران مى‌روید و به فارسى به آن‌ها اکاسیاى عربى ‌مى‌گویند و از آن ها صمغ عربى گرفته مى‌شود. در کتاب های طب سنتى‌ لغت اقاقیا براى عصاره‌ی غلاف سبز دانه‌هاى اکاسیاى عربى به کار برده مى‌شود؛ ولی در فارسى‌ اقاقیا به درختى گفته مى‌شود که در اغلب مناطق انتشار دارد و در حقیقت آکاسیاى ‌کاذب مى‌باشد که شرح آن در این مطلب آمده است. نهال اقاقیا از جمله درختان مقاومی است که به منظور زیبا سازی فضای سبز و کنترل فرسایش خاک و احیای اراضی کشت میشود و میتواند مشکل کمبود نیتروژن خاک را نیز مرتفع نماید. بلندى آن 27 – 10 متر است، خاردار مى‌باشد. برگ‌ها متناوب ‌و دیر خزان متشکل از برگچه‌هاى کوچک متقابل شانه‌اى فرد، بیضى شکل که سطح ‌زیر آن سبز خاکسترى و روى آن سبز تیره است. شاخه‌هاى جوان آن شکننده، گل هاى‌ آن ‌که از 6 – 4 سالگى شروع و ظاهر مى‌شود معمولا هر سال در اواخر اردیبهشت‌ماه‌ (در مناطق معتدل) بیرون مى‌آید. رنگ آن ها سفید خوشه‌اى است و این گل ها بسیار بسیار معطّر مى‌باشد. میوهء آن غلافى به رنگ قهوه‌اى است به طول حدود 8 سانتیمتر وعرض یک سانتیمتر که در آن 12 – 15 دانه گرد پهن نازک قرار دارد و معمولا در آبان‌ماه مى‌رسد. گل اقاقیا به سبب نوش فراوانى که دارد جاذب زنبور عسل است.

نهال اقاقیا داراى ریشه‌هاى عمیق پراکنده و از درختان بسیار مقاوم به خشکى است. بدیهى است در مناطق با آب و هواى خشک رشد آن بطئى خواهد بود.