نهال انجیر

نهال انجیر:

نهالستان/
انجير ( Ficus carica ) گياهي از خانواده ی Moraceae كه گل هاي نر و ماده آن جدا از هم و به صورت فشرده در روي قسمت داخلي محور گل آذين واقع شده اند. از نظر گياهشناسي انجير ميوه مركب میباشد يعني مجموعه اي از ميوه هاي كوچك خشك در سطح داخلي يك نهنج آبدار گوشتي قرار گرفته است. ميوه ی انجير يكي از ميوه هاي بهشتي میباشد كه مسلمانان براي اين گياه احترام و ارزش خاصي قائل هستند و در قرآن كريم در ابتداي سوره مباركه تين به اين گياه قسم ياد شده است .
درخت انجير از گياهان خزان دار نيمه گرمسيري میباشد كه زمستانهاي ملايم همراه با بارندگي هاي پراكنده و تابستان هاي گرم را ترجيح ميدهد ويژگيهاي خاص درخت انجير و مقاومت آن در مقابل بعضي عوامل نامساعد محيطي مخصوصا” شوري خاك باعث شده كه اين درخت با ارزش به طيف وسيعي از شرايط آب و هوائي و خاكي سازگار باشد . درخت انجير تا سيصدسال عمر میکند و تا ارتفاع 15 متر هم رشد ونمو ميكند . ميوه ی انجير بسیار مقوي و نيروبخش بوده و بهترين غذائي است كــه ميتواند در بهبود افرادي كه به دليل بيماري طولاني دچار ضعف بنيه شده اند موثر واقع گردد . همچنين ميوه ی انجير بعنوان ماده ی دارویي در بهبود وضع بيماراني كه داراي يبوست و بواسير و نقرس و قولنج ميباشند تجويز ميشود. در طب جديد از ميوه آن شربتي بنام فيجن تهيه شده كه براي رفع يبوست بكار ميرود . ميوه انجير بصورت خشك ، تازه ، كمپوت ، مربا ، آرد ، قهوه ، الكل و مارمالاد بمصرف مي رسد.

اهميت اقتصادي محصول:

موطن اصلي درخت انجير اروپا ، آسيا ، آفريقا ونواحي مديترانه بوده و بهمين جهت آنرا جـزء ميوه هاي مناطق نيمه گرمسيري (Subtropical) طبقه بندي كرده اند .درخت انجير بسيار قديمي میباشد. آثار اين درخت در آخر دوره دوم (كرتاسه) ديده شده است. در مصر باستان از 2800 سال قبل از ميلاد مسيح كاشت درخت انجير مرسوم بوده است و در دوره سلسله پنجم از فراعنه مصر از ميوه و چوب آن استفاده ميكردند. يونانيان قديم نوع اصلاح شده اين درخت را تحت نام انجير ( آتيك ) ميشناخته اند. بطوريكه يكي از پادشاهان ايراني هر روز ميوه انجيراتيك كه در منطقه آتيكا در يونان توليد مي شده مصرف ميگردد تا فتح مكان هايي كه داراي چنين ميوه ی مرغوبي هستند از ياد نبرد و روميها اين درخت را با معتقدات مذهبي خود در آميخته آنرا نشانه سعادت و پيشرفت و ترقي روز افزون مي دانسته اند .