نهال موز ( نهالستان جلیلی )

نهال موز:

موز گياهي است به صورت علف مانند یک درختچه است. برگ هاي آن بزرگ و پهن و گاهي تا 2 متر ميرسد.گل های آن مجتمع و به صورت سنبله است. ميوه آن ابتدا سبز و پس از رسيدن به رنگ زرد در مي آيد.موز از چهار هزار سال قبل در هندوستان كشت ميشده است.در سال 1482 پرتغالي ها موز را در سواحل گينه پيدا كردند و به جزایر قناري بردند و سپس بوسيله ميسيونر مذهبي اسپانيولي به نواحي حاره آمریکا انتقال داده شد .اكنون موز در تمام مناطق گرمسير دنيا كشت ميشود.موز را هنگامی که هنوز سبز است از درخت مي چينند و به مناطق مختلف ميفرستند و در آنجا با وسيله گرما دادن آن را ميرسانند.موز انواع مختلفی دارد که یک نوع آن بسيار درشت و یک نوع از آن هم خيلي ريز است كه مزه شيريني هم دارد.در كشورهاي استوايي معمولا موز را ميپزند و همراه با برنج و لوبيا ميخورند.در كشور هاي آمریکای لاتين موز را ورقه ورقه و در آفتاب خشك ميكنند.وقتی موز خریداری ميكنيد بايد دقت کنید که پوست آن زرد و سفت و روي آن لكه هاي سياه وجود داشته باشد.اين نشانه موز رسيده است. موز نارس بدليل داشتن نشاسته زياد هضمش سنگين است.

نهالستان

فواصل كاشت موز:

براى موز هاى با پاجوش ‌هاى بزرگ و در واقع موز هاى پابلند فواصل معمول 5/3- 3 متر است.در حالي‌ كه براى موز هاى پاكوتاه فواصل كمترى در نظر مى ‌گيرند. زمان كاشت بستگى به شرايط آب و هوايى منطقه دارد.در مناطقى كه آب محدود كننده است و دو فصل بارندگى و خشك وجود داشته باشد موز ها را در ابتداى فصل بارندگى مى ‌كارند.ولى در جايى كه مشكل دما وجود ندارد در هر موقعى كه شرايط اجازه مى ‌دهد مى ‌توانيم موز را بكاريم. براى كاشت، گودالى به عمق 50- 45 سانتي ‌متر و قطر 45 سانتي ‌متر حفر مى‌كنند. و خاك آن را با كود حيوانى پوسيده و مواد آلى تركيب میکنند و سپس پاجوش‌ ها را با فرم آلدئيد 5% ضدعفونى و بعداً میكارند. كورم ‌ها را نيز قبل از كشت عمدتاً با سموم كلره آغشته كرده و ضد عفونى مىكنند. نهال موز نسبت به كاربرد علف‌ كش‌ هاى هورمونى و نسبت به كنترل علف‌هاى هرز حساس است. و استفاده از مالچ در اطراف نهال و پاجوش و نيز وجين كردن مكانيكى پاجوش‌ ها گاهى اوقات توصيه میشود.مسئله مهم ديگر موقع كاشت پاجوش‌ ها حفاظت آن‌ ها از سرما است. بايستى با استفاده از پوشش ‌هاى مناسب انجام بگيرد.يك مسئله ديگر در موزكارى ‌ها اين است كه چون بوته ‌هاى موز سيستم ريشه ‌اى گسترده‌اى ندارند. حفاظت خاك در برابر فرسايش ضرورى است.